Dear Dairy Engeland?!

Heejj Meiden,

Zoals jullie misschien al wisten ben ik verhuisd naar Engeland.. De meeste mensen die het wisten die wisten ook dat ik helemaal niet wou gaan. Ik kreeg vaak de vraag hoe het met mij gaat van lezers en kijkers, dus ik dacht dat is wel leuk om te verwerken in een dagboek artikel..

Ik mis mijn vrienden, m'n huis, mijn omgeving. Het land, de kou , het eten..

De meeste mensen zouden denken, Emtenan wees blij je bent in zo een gaaf land waar je toekomst groot is.. Alleen de echte mensen die me kennen weten waarom ik niet wil gaan, ik ga jullie nu iets vertellen over mijn verleden..

Ik was vroeger altijd heel erg gepest omdat ik in een dorp woonde met alleen maar Nederlanders en ik was het enige buitenlandse meisje, ondanks dat ik hier in Nederland ben geboren en het identiteit heb.Ik was het meisje met een huidskleur, over waar ik liep hoorde ik kinderen zeggen, 'ben je in de poep gevallen', 'hé kijk daar daar hebben we het poep meisje', 'bruine mensen mogen niet mee doen'. Het ergste was dat niet alleen de kinderen dat zeiden maar ook de meeste ouders, je ziet gewoon hoe erg ouders invloed hebben op gedachtes van kinderen.

Na een paar jaar rond groep 3 , kreeg ik een eerste vriendin. Een echte, de meeste kinderen waarmee ik speelde die mochten me omdat ik leuke pennen had, puntenslijper ga zo maar door. Het waren dus geen echte vrienden. Het meisje waarmee ik bevriend raakte die werd ook heel erg gepest en daar zaten wij dan met z'n tweeën. We kende elkaar nauwelijks maar toch begrepen we elkaar goed , met weinig woorden wisten we gelijk wat we bedoelde. Het was een prachtige vriendschap, en een hele bijzondere voor twee kleine kinderen.

Later in groep 4 en 5 ging het pesten nog steeds door. Pas begin groep 5 nam het een beetje af maar het bleef er altijd wel. In groep 5 kreeg ik mijn tweede echte vriendin ze kwam uit groep 4 en mocht instromen in groep 5. Ze was een heel lief meisje en had ook veel meegemaakt. Ik weet nog dat ik in groep 5 heel erg gepest werd door een jongen van een andere school die naast ons schoolgebouw zat. Hij wachtte me elke ochtend op en als ik uit school kwam, puur om me te plagen. Het ergste was dat de leraren er niks aan deden en wat ik ook zei en wat mijn ouders ook zeiden. Wat er ook met mij gebeurde ze herhaalde allemaal steeds hetzelfde 'Het zijn kinder het komt vast wel goed morgen spelen ze toch weer samen'. Wat ze nooit wisten is dat die jongen veel ouder dan mij was. 

Ik was als de dood bang voor die jongen. Hij wachtte altijd op me om me te pesten en te plagen. Waar ik hem ook tegen kwam ik kreeg minsten 1 klap of een schop en een gemene opmerking. Mijn ouders konden er niet meer tegen om aan te zien wat die jongen met hun dochtertje deed. Wat ze ook deden ze spraken hem aan, gingen naar z'n ouders, en als het op school gebeurde gingen ze naar de directie. Maar deden ze wat? NEE!. Dat is 1 van de dingen waarvan ik denk dat is jou taak toch om een kind blij naar school te gaan, om kinderen die naar school gaan een veilig gevoel te geven. Ik heb nooit zo een gevoel gehad dat ik veilig op school was of dat 1 van de leraren iets om mij gaven, ze zagen me altijd over het hoofd. 

Een paar weken later toen ik uit school kwam realiseerde ik me dat die gemene jongen er niet stond om me op te wachten hij was weg. Wat bleek was dat die jongen geschorst was wegens diefstal en brutaal gedrag naar de leraren. Ik was super blij .. Na een tijdje begon dit verhaal opnieuw ...

Later besloten mijn ouders om te verhuizen omdat ze het ook niet meer leuk vonden wat er allemaal gebeurde. Ik moet eerlijk toegeven toen de klas hoorde dat ik weg zou gaan schrokken ze allemaal, en begonnen ze aardig te doen en normaal met mij om te gaan. Ik had een mooi afscheid en stiekem mis ik hun ook wel een beetje maar ik durf niet terug te gaan

In Almere was alles anders, er waren veel buitenlanders, veel culturen. Ik durfde mezelf te zijn , ik had het gevoel dat mijn mening ook telde. En ja op het begin had ik het moeilijk maar later ging het veel makkelijker. Ik heb mezelf gevonden, wie ik wil zijn en wat ik wil zijn. Ik heb mensen gekend die om mij gaven en die me het gevoel gaven dat ik ook belangrijk was. Ik heb een status kunnen opbouwen zonder dat iemand het telkens voor me afbrak. Ik heb geleerd om mezelf te zijn, maar stiekem blijf ik altijd nog dat onzekere meisje van vroeger..

Nu ik dit allemaal had bereikt had was ik trots op mezelf. En ik wou niet weg want ik had eindelijk mijn plekje gevonden. Maar je raad het al weer een verhuizing. Ik woon nu in Birmingham dat is de op een na grootste stad van Engeland. Ik ga nog niet naar school want ze hebben echt een hele lange wacht lijst. Ik heb me maar op alle middelbare scholen ingeschreven op mijn buurt, want er valt geen tijd te verliezen. Ik ben nu nog onzekerder dan ooit omdat ik totaal niet weet wat er hier gaat gebeuren. Ik vind het zo spannend. Nu is het niet een andere stad of dorp het is echt een ander land, met andere mensen en andere manier van samenleving. Engeland ligt misschien bijna voor de deur maar de mensen hier zijn heel anders.

Inmiddels ben ik hier al 9 dagen, de eerste week was ik erg depressief. Ik had nergens zin in en kwam met veel gezeur uit bed. Later realiseerde ik me dat ik best wel dom bezig was, in plaats van het hier leuk te proberen maken was ik het alleen maar aan het verpesten voor me zelf. Ja ik heb het nog moeilijk, en tuurlijk heb ik veel heimwee , maar het leven gaat door en dat moet ik onthouden. Het ene moment gaat het goed met mij , maar het andere moment wil ik het liefst terug kruipen in m'n bed en gaan huilen. Ik vind het nog steeds best moeilijk hier, vooral omdat ik nog onzekerder ben dan ooit. Maar gelukkig heb ik veel steun van vrienden, familie, kijkers en lezers en daar ben ik jullie allemaal heel dankbaar voor.. 

Mensen zeggen dat het heus wel gaat wennen en dat geloof ik ook maar ik ben bang dat het heel lang gaat duren.. 

Ik hou jullie sowieso up to date hoe het gaat. Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor alle steun en leuke herinneringen, ik zal jullie nooit vergeten...

xoxo 

Emtenan